سرزنش وارمرامی نگرد

می کندمطلب خویش رادنبال

بچه ها عشق گناه است،گناه

وای اگربردل نوخواسته ای

لشگرعشق بتازدبیگاه

می نشینم همه ساعت خاموش

بی توباخویشتنم رویایی ست

مبصرامروز که نامم راخواند

بی خبردادکشیدم غایب

بچه ها جملگی خندیدند

که جنون گشته به طفلک غالب

بچه ها هیچ نمی دانستند

که من اینجایم ودل جای دگر

دل آن هاست پی درس وکلاس

دل من درپی سودای دگر

من به یادتووآن روزبهار

که تورادیدم درجامه ی سبز

توسخن گفتی اما نه زعشق

من سخن گفتم اما نه زدرد

که دراین وقت به من مینگرد

ازپس شیشه ی عینک،استاد....!